دنیای نابینایان

 

چند روز پیش روز جهانی عصای سفید بود. روزی برای نابینایان، آدم هایی که علی رغم نداشتن چشم بینا تصویر روشن و کاملی از دنیای اطراف خود دارند، شاید به همین 

دلیل باشد که به آن ها روشندل هم می گویند، چراکه رابطه آن ها با جهان بیرونی رابطه ای دلی است. این ویژگی ها برای سینماگران و نویسندگان دنیای ناشناخته ای

است که گاه تلاش کرده اند از گذر پرداختن به دنیای درونی فردی نابینا، پیچیدگی ها، روحیات، روابط و قواعد زندگی آن ها فضایی جذاب و قابل ارائه به مخاطبان خلق

کنند.

در سینما به عنوان هنری فراگیر که اتفاقا با عنصری کاملا مشهود به نام «تصویر» سروکار دارد، این جهان و این ویژگی ها جذابیت بیشتری داشته است. در سینمای جهان

به آثار زیادی در این باره می توان اشاره کرد، همچنان که در سینمای ایران هم شخصیت های نابینا یا موضوعات مربوط به این قشر بارها دستمایه کار فیلمسازان قرار

گرفته اند. نگاهی به این آثار نشان می دهد که گروه اول فیلم هایی هستند که موضوع آن ها درباره نابینایان است، مسائل مربوط به آن ها داستان اصلی فیلم بوده و

شخصیت محوری شان یک فرد نابینا است.

اما در گروه دوم آثاری قرار دارند که برخی از شخصیت های آنها نابینا هستند و به عنوان کاراکترهای مکمل نقش ایفا می کنند. گل های داوودی (رسول صدرعاملی) یکی

از نخستین آثار سینمای ایران در همین باره بود که پس از انقلاب اسلامی به نمایش درآمد و به دلیل داشتن داستانی عامه پسند و ساختار ملودرام مورد استقبال عامه

مردم قرار گرفت.

بهره گیری از بازیگران سینما در نقش شخصیت های نابینا موضوعی است که همواره دیده شده است، این مسئله البته در سینمای جهان هم سابقه دارد.

اما نکته ای که قابل تعمق است اینکه عمده بازیگران در نقش یک فرد نابینا بازی موفقی ارائه نداده اند، دلیل این مساله هم نزدیک نشدن آنها به روحیات، رفتار، گفتار،

حرکات و. . . یک فرد نابیناست. حتی پرویز پرستویی که برای این نقش (در بید مجنون) جایزه بازیگری گرفت در لحظات بینا شدن بازی بهتری ارائه می داد تا در فصل های

نابینا بودن.

از سوی دیگر در یکی از بهترین فیلم های این نوع آثار یعنی «رنگ خدا» مجیدی به عنوان کارگردان از فردی نابینا (حسن رمضانی) استفاده کرده که البته رمضانی هم بازی

بسیار خوبی ارائه داده است. شاید اگر مجیدی هم بازیگر نوجوانی سراغ داشت که بتواند این نقش را ایفا کند به سراغ رمضانی نمی رفت.

دلیل استفاده از هنرپیشه ها به جای افراد نابینا در فیلم ها هم از همین موضوع سرچشمه می گیرد، چراکه اساسا بازیگر نابینا وجود ندارد و اگر هم باشد پیدا کردن

او کاری است سخت تر از بازی گرفتن از یک هنرپیشه. اما به هرحال نمی توان منکر داشتن استعدادهای خلاق و موفق در نابینایان شد، هرچند فیلم هایی که درباره آن ها

ساخته می شود بسیار محدود است. 

 

گرفته شده از :

خبرگزاری ایسنا