شوریده ی شیرازی
محمد شوریده شیرازی شاعر نابینای روشن دل از بدو جوانی قریحه شگفت انگیزی در شاعری از خود نشان داد. وی در سال 1247 پای به جهان گذاشت و در هفت سالگی در اثر مرض آبله چشمانش را از دست داد مع الوصف از هشت سالگی به تحصیل پرداخت، یازده ساله که بود پدرش دار فانی را وداع گفت. پدر شوریده نیز شعر می گفت و عباس تخلص می نمود و نسب خود را به اهلی شیرازی می رساند.
شوریده در شانزده سالگی به معیت خان خود به مکه معظمه و مدینه طیبه رفت. مدفن شوریده در سعدیه شیراز، مقابل آرامگاه شیخ بزرگوار سعدی است.