دنیای نابینایان

چند روز پیش روز جهانی عصای سفید بود. روزی برای نابینایان، آدم هایی که علی رغم نداشتن چشم بینا تصویر روشن و کاملی از دنیای اطراف خود دارند، شاید به همین 

دلیل باشد که به آن ها روشندل هم می گویند، چراکه رابطه آن ها با جهان بیرونی رابطه ای دلی است. این ویژگی ها برای سینماگران و نویسندگان دنیای ناشناخته ای

است که گاه تلاش کرده اند از گذر پرداختن به دنیای درونی فردی نابینا، پیچیدگی ها، روحیات، روابط و قواعد زندگی آن ها فضایی جذاب و قابل ارائه به مخاطبان خلق

کنند.

در سینما به عنوان هنری فراگیر که اتفاقا با عنصری کاملا مشهود به نام «تصویر» سروکار دارد، این جهان و این ویژگی ها جذابیت بیشتری داشته است. در سینمای جهان

به آثار زیادی در این باره می توان اشاره کرد، همچنان که در سینمای ایران هم شخصیت های نابینا یا موضوعات مربوط به این قشر بارها دستمایه کار فیلمسازان قرار

گرفته اند. نگاهی به این آثار نشان می دهد که گروه اول فیلم هایی هستند که موضوع آن ها درباره نابینایان است، مسائل مربوط به آن ها داستان اصلی فیلم بوده و

شخصیت محوری شان یک فرد نابینا است.

اما در گروه دوم آثاری قرار دارند که برخی از شخصیت های آنها نابینا هستند و به عنوان کاراکترهای مکمل نقش ایفا می کنند. گل های داوودی (رسول صدرعاملی) یکی

از نخستین آثار سینمای ایران در همین باره بود که پس از انقلاب اسلامی به نمایش درآمد و به دلیل داشتن داستانی عامه پسند و ساختار ملودرام مورد استقبال عامه

مردم قرار گرفت.

بهره گیری از بازیگران سینما در نقش شخصیت های نابینا موضوعی است که همواره دیده شده است، این مسئله البته در سینمای جهان هم سابقه دارد.

اما نکته ای که قابل تعمق است اینکه عمده بازیگران در نقش یک فرد نابینا بازی موفقی ارائه نداده اند، دلیل این مساله هم نزدیک نشدن آنها به روحیات، رفتار، گفتار،

حرکات و. . . یک فرد نابیناست. حتی پرویز پرستویی که برای این نقش (در بید مجنون) جایزه بازیگری گرفت در لحظات بینا شدن بازی بهتری ارائه می داد تا در فصل های

نابینا بودن.

از سوی دیگر در یکی از بهترین فیلم های این نوع آثار یعنی «رنگ خدا» مجیدی به عنوان کارگردان از فردی نابینا (حسن رمضانی) استفاده کرده که البته رمضانی هم بازی

بسیار خوبی ارائه داده است. شاید اگر مجیدی هم بازیگر نوجوانی سراغ داشت که بتواند این نقش را ایفا کند به سراغ رمضانی نمی رفت.

دلیل استفاده از هنرپیشه ها به جای افراد نابینا در فیلم ها هم از همین موضوع سرچشمه می گیرد، چراکه اساسا بازیگر نابینا وجود ندارد و اگر هم باشد پیدا کردن

او کاری است سخت تر از بازی گرفتن از یک هنرپیشه. اما به هرحال نمی توان منکر داشتن استعدادهای خلاق و موفق در نابینایان شد، هرچند فیلم هایی که درباره آن ها

ساخته می شود بسیار محدود است. 

گرفته شده از :

خبرگزاری ایسنا     

دنیای نابینایان - هنر زیستن با چشمان کاملا بسته

اصلا نمی‌توانستم تصور کنم دنیای آنها چه شکلی است و تصورشان از دیدنی‌های دنیا چگونه است. با معلولان زیادی در خصوص محدودیت‌ها و مشکلات‌شان صحبت کرده بودم. همه آنها در یکی از اعضای بدن‌شان نقصی داشتند. برای همین در انجام برخی کارها که به سلامت آن عضو مرتبط بود، دچار دردسر می‌شدند. در تصور اغلب ما نمی‌گنجد که دنیای نابینایان چه شکلی است. در آستانه روز جهانی عصای سفید در این فکر بودم تا از دنیای تاریک نابینایان سراغی بگیرم و ببینم مشکلات زندگی آنها چه تفاوتی با مشکلات ما دارد. کنکاش کردم که این افراد آیا در همه امور زندگی نیازمند دیگران هستند یا مستقل بودن و داشتن زندگی عادی در بین این گروه متداول است؟ برای این نیت خیر، جستجوی خودم را ادامه داده و با نابینایان موفقی آشنا شدم. با دیدن آنها تعجب ‌کردم که آیا واقعا چشم‌هایشان نمی‌بیند؟! چه‌طور ممکن است چنین کارهای خاصی را بدون دیدن انجام دهند؟! از قدرت و توانایی آنها شگفت‌زده و در فکر بودم که خانم و آقای مسنی را دیدم که بدون توجه به دیگران با یکدیگر مشاجره می‌کردند و مسوولیت‌ گناه یک اتفاق را به گردن هم می‌انداختند. همه به آنها نگاه می‌کردند که بلندبلند حرف می‌زدند و دایم می‌گفتند: «حالا می‌گی چی کار کنم؟ نمی‌توانم او را به قبل برگردانم و دوباره از کودکی تربیتش کنم که... الان یک زن 35 ساله است؛ نه یک بچه!» به خانم مسن نزدیک شدم و او ضمن بیان داستان زندگی‌اش با کمال میل حاضر شد داستان او را بررسی کنیم با این امید که برای دیگران درس‌آموز باشد. جالب اینکه مادر پس از گفتگو با دکتر بدری‌سادات بهرامی، روان‌شناس و کارشناس «سلامت» در صفحه «داستان یک زندگی»، به این نتیجه رسید که هنوز هم دیر نشده و می‌تواند به دخترش (پریناز) که نابیناست خیلی کمک کند....

قصه از کجا شروع شد؟

وقتی باردار بودم، ندانسته تحت واکسیناسیون سرخجه قرار گرفتم و پریناز من نابینا به دنیا آمد. به خاطر همین من و پدرش خیلی احساس گناه می‌کردیم و پس از به دنیا آمدن او از هر امکانی که داشتیم استفاده کردیم. وضعیت مالی‌مان بد نبود. برای همین معلم خصوصی برایش می‌گرفتیم. یک پرستار تمام‌وقت در اختیارش بود تا کارهای او را انجام دهد. دخترم به دانشگاه رفت و سامان، که او هم نابینا بود، به خواستگاری‌اش آمد و ازدواج پریناز با او سر گرفت.حاصل این ازدواج هم یک پسر است که الان 2 سال دارد. دامادم، سامان، نیز تحصیل‌کرده است ولی با پریناز یک تفاوت عمده دارد. او قادر است همه کارهای شخصی و روزمره زندگی‌اش را بدون کمک کسی انجام دهد. او مانند ما که بینا هستیم به همه کارهای خود می‌رسد و حتی نوه‌ام را مانند یک پدر کامل رسیدگی کرده و دست و پا چلفتی بودن پریناز را هم می‌پوشاند. پریناز نه تنها خودش از زندگی لذت نمی‌برد بلکه بسیار پرخاشگر شده و دردسر سامان و فرزندش را صد چندان کرده است. ما انگار باز هم پدر و مادر خوبی نبودیم و او را نیازمند بار آوردیم. چگونه می‌توانیم به دختر جوانمان کمک کنیم؟ دلم می‌خواهد می‌توانستم فیلم زندگی‌ام را به عقب برگردانم و اشتباهاتم را جبران کنم. فکر می‌کردیم اگر مانند دیگر بچه‌ها او را با قواعد تربیتی اصولی پرورش دهیم در حقش ظلم کرده‌ایم. دامادم پسر مستقلی است. با اینکه هیچ کدام از امکانات رفاهی پریناز را نداشته اما حالا مرد موفقی است و افسوس که دختر من این‌طور نیست.
در مطب مشاور

وقتی در زندگی افراد نابینا دقت کنید، چه آنهایی که به طور مادرزادی نابینا به دنیا می‌آیند و چه گروهی که بر اثر یک سانحه یا بیماری بینایی‌شان را از دست می‌دهند، آنچه مهم تلقی می‌شود نگرش این افراد به نوع معلولیت‌شان است. آنچه می‌تواند موجب تفاوت زندگی افراد شود، نگرش آنها به شرایط زندگی خودشان است. معلولیت بااینکه محدودیت‌هایی را به همراه دارد اما دلیل موجهی برای تعطیل کردن زندگی نیست. آنچه افراد را چه معلول و چه غیرمعلول از موفق زندگی کردن باز می‌دارد، درماندگی آنها برای پذیرش شرایط زندگی‌ فعلی‌شان است.

از آنجا که افراد نابینای مادرزاد (مثل پریناز) هیچ دریافتی از حس بینایی نداشته‌اند با برخی مفاهیم مثل درک از رنگ‌ها بیگانه‌اند اما حتما می‌دانید که دیگر حواس آنها مانند لامسه، چشایی، شنوایی و بویایی، عهده‌دار برخی از وظایف و مسایلی می‌شوند که به عهده حس بینایی است لذا در طی مراحل رشد این افراد باید سعی شود که دیگر حس‌ها مورد تقویت قرار بگیرند و فرد به این باور برسد که باید آنچه را ندارد، توسط آنچه دارد و جزو داشته‌هایش محسوب می‌شود، پیش ببرد. اگر قرار باشد خانواده‌های این افراد، مطابق با رشد آنها رفتار درستی نداشته باشند، یعنی مسوولیت‌های مرتبط با دوره سنی بچه‌ها را به عهده آنها نگذارند، فقط به این بهانه که فرزندشان معلولیتی دارد، این چهار حس تقویت نشده و او به سمت یک زندگی مستقل سوق پیدا نمی‌کند.

معمولا خانواده‌هایی که کودک نابینا دارند، سعی می‌کنند مسوولیت‌های آنها را به عهده بگیرند و فرزندان این خانواده‌ها به دلیل وابستگی به دیگران در تمام کارها به شدت عصبی، معترض و پرخاشگر می‌شوند. این کودکان، بزرگسالان خوشحال و خوشبختی نخواهند شد چون مهارت‌های زندگی را یاد نگرفته‌اند. والدین آنها هرگز در گفتگوهای دوستانه به فرزندشان یادآوری نکرده‌اند که او فقط از یک حس محروم است و چهار حس دیگر را دارد که می‌تواند با تقویت آنها زندگی شخصی خود را به صورت مستقل اداره کند. متاسفانه والدین زیادی هستند که به خاطر دلسوزی‌های بی‌مورد و البته از نظر خودشان به دلایل کاملا موجه، وابستگی و درماندگی را به فرزندشان تقدیم می‌کنند.

دخترها و پسرهای بزرگی که شاید در آستانه تشکیل خانواده نیز قرار داشته باشند و در بین مراجعان به روان‌شناسان و روان‌پزشکان کم نیستند. برخی از این افراد از والدین خود گله می‌کنند که هرگز آنها را مجبور نکرده‌اند تا خودشان کارهایشان را انجام دهند و مثلا به دلیل یک بیماری مزمن یا نقص عضو، هیچ‌وقت مسوولیتی در خانه به آنها محول نشده است. آنها هیچ‌وقت «نه» نشنیده‌اند. والدین آنها هرگز در قبال وظایف محول شده برای آنها تشویق یا تنبیه در نظر نگرفته‌اند. وقتی یک کودک نابینا می‌تواند به کمک والدینش‌ حواس دیگر خود را تقویت کند که به جای ترحم و تزریق حس درماندگی به او بگوییم: «خودت به سر میز شام بیا و از حس لامسه و شنوایی‌ات کمک بگیر» می‌توان به عنوان راهنما در کنار وی حضور داشت و پیشرفت‌های او را متناسب با سن‌اش تقویت کرد. حتی در مورد افرادی که حس بینایی خود را به دلیل خاصی از دست می‌دهند (که البته این مشکل در آنها کاملا متفاوت و سخت‌تر از حالت قبلی است) نیز توصیه می‌شود فقط به‌عنوان راهنما به فرد کمک شود، نه به‌عنوان فرد دلسوزی که با ترحم، همه کارهای او را انجام می‌دهد و به او با زبان بی‌زبانی می‌گوید که تو درمانده هستی. کسانی که در اثر سانحه نابینا می‌شوند، معمولا یک دوره افسردگی سخت را طی می‌کنند ولی به آنها هم می‌توان کمک کرد تا این شرایط بسیار سخت را بپذیرند و از صفر شروع کنند که هرچه دیرتر این پذیرش صورت بگیرد، بازگشت‌شان به زندگی سخت‌تر خواهد بود. خانم پریناز فرد نابینایی است که در یک خانواده مرفه بزرگ شده و فقط دریافت کننده تمام سرویس‌ها بوده است. او عملا در هیچ‌کاری مستقل بارنیامده و توانایی‌هایش را نمی‌شناسد، چه برسد به آنکه شیوه استفاده از این توانایی‌ها را تمرین کرده باشد. از آنجا که نابینا بودن در مساله ازدواج و بچه‌دار شدن، موضوع خاصی تلقی نمی‌شود، باید به یک نکته دقت شود که اگر قرار است ازدواج دو نابینا با هم انجام شود، هریک از آن دو مانند آقای سامان، فرد مستقلی بار آمده باشند تا در خانواده جدید آنها مسوولیت‌های زن و شوهری را به خوبی عهده‌دار شوند.

در غیر این صورت بهتر آن است که نابینایی که مستقل بار نیامده با یک فرد بینا ازدواج کند. چنین ازدواج‌هایی در مورد برخی از جانبازان زمان جنگ صورت گرفت که به دلیل ازدواج‌ این جانبازان با فرد بینا هم ضعف به وجود آمده جبران شد و هم فرزندان با یک والد بینا سر و کار داشته‌اند که این نعمت بزرگی محسوب می‌شود و اما ازدواج دو فرد نابینا با هم بسیار رایج است و ما برای این افراد در هنگام انتخاب همسر توصیه می‌کنیم بررسی‌کنند فرد مقابل‌شان چه قدر توانایی‌های خود را رشد داده است. اگر این طور نباشد، بار مسوولیت زندگی فقط به گردن آن نابینای دیگر می‌افتد و از آنجا که هر نابینایی محدودیت‌های خاص خود را دارد، این مسوولیت‌ مضاعف را به سختی جبران می‌کند و روابط زناشویی آنها نیز دستخوش مشکلاتی می‌شود.

هنوز هم دیر نشده و والدین پریناز خانم می‌توانند با محول کردن مسوولیت‌های ریز و درشت و دیدن پیشرفت‌های هرچند کوچک او و سپس تقویت آنها به او کمک کنند تا کم‌کم به توانایی‌های خود پی ببرد و بتواند قابلیت‌های خود را پرورش داده و همسر و مادر خوبی شود. امروزه نابینایان بسیاری را می‌شناسیم که اگر نگوییم بهتر از افراد بینا، لااقل در حد آنها، در تمام عرصه‌های مختلف علمی و هنری می‌درخشند و وجود این افراد است که ثابت کرده نابینا کسی نیست که از نعمت بینایی برخوردار نیست بلکه نابینایی در مفهوم وابستگی و درماندگی است.

وجود برخی از کلاس‌های مهارت‌های زندگی و آموزش کنترل خشم، می‌تواند به پریناز خانم کمک کند تا توانایی‌های خود را به‌خصوص در قسمت‌هایی که اصلا رشد نکرده است، تقویت نماید. به نظر می‌رسد آقای سامان نیز می‌تواند نقش پررنگی در آموزش گام به گام این مهارت‌ها ایفا کند. باید کم‌کم مسوولیت کارهای شخصی‌اش را به خود او واگذار کنید و البته این روند نیازمند در نظر گرفتن ملاحظاتی است که مشاوره می‌تواند راه‌گشا باشد.

دانشمندان، نور را به دنیای تاریک نابینایان بردند

برای مردی که قدرت بینایی خود را در طول 30 سال به آرامی از دست داده، وسیله‌ای که وی را قادر به دیدن اشعه‌های نور می‌کند، امید وی را به اینکه روزی بتواند

نوه خود را ببیند بیشتر کرده است.

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :

برای مردی که قدرت بینایی خود را در طول 30 سال به آرامی از دست داده، وسیله‌ای که وی را قادر به دیدن اشعه‌های نور می‌کند، امید وی را به اینکه روزی بتواند

نوه خود را ببیند بیشتر کرده است.

به گزارش خبرگزاری انتخاب به نقل از ایسنا، الیاس کنستانتوپولوس که یک متخصص برق یونانی‌الاصل بوده و اکنون در آمریکا زندگی می‌کند، اکنون با استفاده از فناوری

انقلابی که به وی قدرت دیدن اشعه‌های نور را داده به رویای خود نزدیکتر شده است.

این پیشرفت بزرگ حدود پنج سال پس از نابینایی کامل وی روی داد که در اثر بیماری پیگمانته شبکیه که در آمریکا از هر سه هزتار نفر یک نفر به آن دچار است روی داد.

کنستانتوپولوس در 43 سالگی متوجه اولین علائم این بیماری شد که تار شدن دید است. در

آن زمان پزشک وی تشخیص داد که او دیگر نمی‌تواند دستان گشوده شده خود را از گوشه چشمانش ببیند. در 10 سال بعدی، کنستانتوپولوس بینایی خود را کاملا از دست داد

چرا که در اثر بیماری، سلولهای میلیه‌ای و مخروطی شبکیه که گیرنده تصاویر محسوب می‌شوند از بین رفته بودند. این گیرنده‌ها به افراد در شناسایی و دید نور و رنگ

و جزئیات کمک می‌کند.

وی اکنون 72 سال دارد و چند سال پیش در دوره آزمایشی فناوری کاشت یک الکترود در چشمانش شرکت کرد. این الکترود با یک دوربین بی‌سیم در ارتباط است که روی یک عینک

قرار دارد.

وی اکنون هر روز صبح عینک را روی چشمان خود قرار می‌دهد و از پشت پنجره به عبور خودروها نگاه می‌کند. او می‌گوید که در زمان عبور خودرو می‌تواند جابجایی یک

حجم نور را ببیند. وی همچنین می‌تواند اجسام کم‌رنگتر را در مقابل زمینه‌های تیره تشخیص دهد.

این دستگاه که Argus II توسط شرکت آمریکایی «دید دوم» (Second Sight) ساخته شده و اخیرا مجوز پخش در اروپا و آمریکا را به دست آورده ‌است.

در حال حاضر 14 نفر در آمریکا و 16 نفر در اروپا از این فناوری که هزینه آن در حدود 100 هزار دلار است استفاده می‌کنند.

با سلام و درود فراوان.

قبلا توضیحاتی در مورد خط بریل براتون گذاشته بودم.

و حالا اگر به آدرس زیر برید, به یک شکل دیگه در مورد خط بریل, مطالبی رو خواهید دید.

 http://www.tebyan.net/index.aspx?pid=14808

شاد باشید!

تصویری از زندگی ناصرشهابی جانباز نابینای جنگ 

هشت سال جنگ ایران و عراق اگر که در فضای سیاسی قابل بررسی ست، تلفات انسانی و بحران اجتماعی هم در برداشته است. این بحران اجتماعی غالبا پس از جنگ نمود دارد

و گاه موارد لاینحلی به چشم می خورد. جدای از تحلیل های سیاسی و تلفات اقتصادی برای این دو کشور، می توان تبعات انسانی پس از جنگ را مورد کنکاش قرار داد. به

کار بردن گناه کار اصلی و مسبب این موارد چیزی نیست که روشن گر گزارش های انسانی باشد. کاستی ها و تخریب های روانی پس از جنگ جای چون و چرای زیادی دارد. باید

روی این موضوعات کار زیادی انجام گیرد تا از ژرفای این تخریب ها کاسته شود.

ناگفته پیداست که تحلیل چند و چون کاستی ها و تخریب ها به معنی اعتراض جنگ زدگان یا جانبازان نیست. چه بسا آنان تحمل چنین فضای نابرابر برای خود را به گردن گرفته

اند. و این مهم ترین و پوشیده ترین بخش تحلیل ها باید باشد. دم برنیاوردن آنان از بابت اعتقادات شخصی ست و آن نیز از بابت آماده نبودن فضای فرصت های یک سان

برای جانبازان است.

ناصر شهابی یکی از جانبازانی ست که فرصت دیدن زن اش و بچه هایش را برای ابد از دست داده است. او جنگیده است تا بر اساس اعتقادش زندگی کند. و اکنون «این زندگی»

بخش مهمی از احساس اش را خاموش کرده است. چه چیزی می تواند جای این احساس را پر کند؟

دختر بزرگ او که به سن بلوغ رسیده است تصویری از خاطرات جنگ پدرش را بر اوراق ذهن اش سپرده است.و این اوراق در لابه لای زندگی پس از جنگ بخار می شوند. روزنه

ای که از چارچوب آن خانه به متن زندگی دیگر هم سن و سالان اش بتابد به سختی دیده می شود.

یکی از موارد کاستی های جانبازان و جنگ زدگان در جایی ست که به سبب اعتقادات شخصی شان خاموش بوده و تن به این فضای نابرابر داده اند. اگر دم برنمی آورند دلیل

بر این نیست که ما حقوق اجتماعی خود را به درستی ادا نکنیم. ناصر شهابی ها به یک مشاور همیشگی نیاز دارند تا بتوانند نیازهای خود را بر اساس حقوق اجتماعی دریافت

کنند: کسی که بتواند حقوق او را یادش دهد و بداند که ربطی به اعتقادات اش ندارد. همسر او «مریم کوچه مشکی» که آموزگار است تا مدتی پیش در یکی از روستاهای نزدیک

تبریز تدریس می کرد و به عوض این که نزدیک همسر نابینایش باشد، می بایست مسافتی طولانی در راه باشد. و خود او با وجود نابینایی اش مدرس نابینایان است و اوقات

فراغت اش را با هنرهای رزمی سر می کند.

باید مردم این را بدانند که حق یک جانباز برخورداری از رفاه بی در و پیکر نیست؛ و هم چنین، خاموش بودن او بار نهادهای اجتماعی و مردمی را هم نمی کاهد. این موارد

تنها با تحلیل ها و بررسی های درست به مردم انتقال می یابد. بل که، خاموش بودن ناصر شهابی ها فقط درد اجتماعی پس از جنگ را سنگین تر می کند.

واژه ی «رفاه اجتماعی» غالبا مفهومی منفی بین مردم پیدا کرده است. جست و جوی این رفاه برای افرادی که از کاستی ها رنج می برند، چندان واژه ی خوشایندی نشده است.

تصور کنیم ناصر شهابی جانباز بخواهد یک روز بدون همسرش سری به خیابان بزند. به مراکز تفریحی و یا حتا اقتصادی برود. چه گونه کاستی های او را خواهیم توانست برطرف

سازیم؟ چه امکانات ویژه ای برای او تعلق گرفته است؟

باید دانست که بررسی حقوق آنان به معنی امتیاز ویژه و برتر از دیگران نیست. فقط از این بابت است که کاستی های آنان به سطحی از برابری با دیگران برسد. رضایت دادن

به این وضعیت نباید ما را آسوده خاطر کند که کاری انجام ندهیم. ایثارگری او استعدادیست که همواره برای نظام اجتماعی ما نیاز اساسی ست.

ناصر شهابی کسی ست که نابرابری زندگی فردی و اجتماعی اش را فقط برای آن دنیا، یعنی بهشت، حواله کرده است. او زندگی این جهانی را چندان خوش ندارد. و کم آوردن

از آن را بر اساس اعتقادش شایسته ی یک زندگی ایده آل می پندارد. رضایت دادن به نتایج آخرت حقوق اجتماعی او را پشت سر می اندازد. و این یعنی این که، چنین کارهایی

ابدا از ارزش این جهانی برخوردار نیستند. و آن نیز سبب از دست دادن الگوهای اجتماعی می شود. در این جامعه همه چیز با این «رضایت» به یک سطح هموار و بدون الگو

می رسد.